Ο νόμος Ραγκούση έκλεισε πόρτες, άφησε… παράθυρα

15/11/2009
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ

Με καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κινδυνεύει άμεσα η χώρα μας λόγω της αυθαίρετης κατάργησης της προσαύξησης (μοριοδότησης) που δικαιούνταν, μέχρι πρόσφατα οι συμβασιούχοι στους διαγωνισμούς πρόσληψης τακτικού προσωπικού που προκηρύττουν οι φορείς του Δημοσίου.
Κι αυτό γιατί η σχετική ρύθμιση Ραγκούση έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με το εθνικό όσο και με το κοινοτικό δίκαιο. Η πριμοδότηση της εργασιακής εμπειρίας των ήδη απασχολουμένων με διάφορες συμβάσεις στο δημόσιο τομέα και τους δήμους δεν αποτελεί ελληνικό εφεύρημα, αλλά απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπως αποτυπώνεται στην Οδηγία 99/70 την οποία απέστειλε σε όλα τα κράτη – μέλη της ζητώντας τη συμμόρφωσή τους προς αυτή.
Αποτέλεσμα ήταν έστω και με «βαριά καρδιά» η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που προτιμούσε να κρατάει σε χρόνια πολιτική ομηρία χιλιάδες νέους ανθρώπους, να προσποιηθεί, όπως τελικά απεδείχθη, ότι προσαρμόζει την ελληνική νομοθεσία στις εντολές της Κομισιόν.
Ο νόμος 3051/2002 του πρώην υπουργού Εσωτερικών Κώστα Σκανδαλίδη, αν και έδινε ένα μπόνους της τάξεως του 40%, δεν κάλυπτε όλες τις κατηγορίες συμβασιούχων, ενώ ήταν πρακτικά ανεφάρμοστο, εξαιτίας της πολυπλοκότητάς του.
Αμεση συνέπεια ήταν να οδηγηθεί η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με βαριές κατηγορίες που επέσυραν και μεγάλες χρηματικές καμπάνες.
Τη «χαμένη τιμή» της Ελλάδας έσωσε το Προεδρικό Διάταγμα 164/2004 του Προκόπη Παυλόπουλου και ο ν. 3320/05, πάλι του ιδίου, βάσει των οποίων μονιμοποιήθηκαν αυτόματα 33.000 συμβασιούχοι (όλοι είχαν προσληφθεί επί ημερών), ενώ θεσπίστηκε γενναία μοριοδότηση έως και 55% (περίπτωση ΚΕΠ) για όσους δεν πληρούσαν ακόμη τις προϋποθέσεις για οριστική διευθέτηση του εργασιακού τους προβλήματος.
Ετσι, όταν τελικά, πριν εννέα μήνες η υπόθεση έφτασε στο αρμόδιο τμήμα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν υπήρχε πλέον κανένα νομικό επιχείρημα κατά της χώρας μας εκδόθηκε μάλιστα προδικαστική απόφαση που δικαίωνε πλήρως τους χειρισμούς Παυλόπουλου. Αλλά και το ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει, για λόγους ισότητας, τους ήδη εργαζόμενους και θεωρεί τη χρήση της εμπειρίας που απέκτησαν λόγω της απασχόλησής τους, απολύτως συμβατή με τους θεμελιώδες κανόνες του καταστατικού χάρτη. Ολ’ αυτά έρχεται να γκρεμίσει ανεξήγητα η νομοθετική πρωτοβουλία του νυν υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση, αφού θεωρείται πλέον βέβαιο ότι θα υπάρξει κύμα προσφυγών από τους θιγόμενους συμβασιούχους στο Ευρωδικαστήριο κινδυνεύοντας να γίνουμε για μια ακόμη φορά «ρεζίλι».
Κάτι που επισημαίνει σε δήλωσή του ο κ. Παυλόπουλος, τονίζοντας ότι «αντί να κλείσει το ζήτημα (της πριμοδότησης) οριστικά από πλευράς Κοινοτικού Δικαίου του ΠΑΣΟΚ, αμετανόητο και ξεχνώντας το παρελθόν του, μας οδηγεί και πάλι σε νέες περιπέτειες ενώπιον των οργάνων της Ε.Ε.».
Την ίδια ώρα μάλιστα, που δημιουργείται νέος στρατός εκτάκτων, αυτή τη φορά με τη μορφή των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου. Σήμερα σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπηρετούν 96.000 άτομα με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (δεν υπάγονται οι εργαζόμενοι στα stage), των οποίων οι συμβάσεις ανανεώνονται, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτόματα αν κι έπρεπε να υπάρχει ολιγόμηνη διακοπή, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Χωρίς αυτούς το ελληνικό Δημόσιο και οι δήμοι θα παραλύσουν καθώς στελεχώνουν σε ποσοστό άνω του 60% τις υπηρεσίες αιχμής δηλαδή αυτές που έρχονται σε άμεση επαφή με τον πολίτη. Η πρόσληψή τους, αν και γίνεται με τα κριτήρια και τον έλεγχο του ΑΣΕΠ πραγματοποιείται από ειδικές επιτροπές που συγκροτούν οι δημόσιοι φορείς.
Με τις τροποποιήσεις που επέφερε στο νόμο Πεπονή ο κ. Ραγκούσης από το 2011, η επιλογή τους θα γίνεται αποκλειστικά από το ΑΣΕΠ το οποίο αδυνατεί με τα σημερινά δεδομένα να αντεπεξέλθει σε τόσο όγκο εργασίας.
Πράγματι, από τη στιγμή που καταθέτει κάποιος τα χαρτιά του για διορισμό σε θέση τακτικού υπαλλήλου μέχρι και το διορισμό του μπορούν να περάσουν και δυο χρόνια. Αντιλαμβάνεται κανείς, τι έχει να συμβεί όταν η ανεξάρτητη Αρχή θα κληθεί να αποφασίσει για τις αιτήσεις των εκατοντάδων χιλιάδων που διεκδικούν μια θέση μονίμου ή έκτακτου υπαλλήλου τις οποίες μέχρι τώρα διεκπεραιώνουν οι αρμόδιες επιτροπές που έχουν συστήσει οι διάφοροι φορείς.
Η αλήθεια των αριθμών διαψεύδει τον κ. Ραγκούση όσον αφορά την ετοιμότητα του ΑΣΕΠ να ελέγχει πραγματικά όλες τις προσλήψεις, στο δημόσιο τομέα. Μόνο το 10% των αιτήσεων, μπορεί να εξετάσει σήμερα, με δυνατότητα προσθήκης άλλου 5%.
Επομένως ή οι προσλήψεις θα γίνονται με ρυθμό χελώνας, κάτι που συνάδει και με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας (θα τρίβουν τα χέρια τους στο οικονομικό επιτελείο) ή κάτι άλλο μαγειρεύεται.
Οπως η πρόσληψη ειδικών συμβούλων προερχόμενων από τον ιδιωτικό τομέα που θα συγκροτήσουν ένα δεύτερο ΑΣΕΠ (υπό την τυπική δικαιοδοσία του πάντα) και οι οποίοι θα αναλάβουν την τελική επιλογή αυτών που θα δουν -επιτέλους- την… Αλεξάνδρεια του Δημοσίου.
Την ίδια ώρα, πάντως, που κλείνουν, είναι αλήθεια, πολλές πόρτες για προσλήψεις κυρίως στις δημόσιες επιχειρήσεις αφήνονται επίτηδες, ανοιχτά αρκετά παράθυρα, προκειμένου να τρυπώσουν ως κύριοι οι εκλεκτοί του νέου ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για τη γνωστή ιστορία με το δήθεν επιστημονικό προσωπικό, που εξαιρείται των διατάξεων του νόμου Πεπονή και διορίζεται με συνοπτικές ιστορίες.
Το παρελθόν (του ΠΑΣΟΚ) έχει διδάξει ότι «ημέτεροι» βαφτίζονται με φωτογραφικές προκηρύξεις επιστήμονες ή ειδικοί συνεργάτες και προσλαμβάνονται σε χρόνο - ρεκόρ.
Παράλληλα, αν και δημοσίως η κυβέρνηση εξήγγειλε ότι θα υπαχθούν στον πλήρη έλεγχο του ΑΣΕΠ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι οργανώσεις στους οποίους το ελληνικό Δημόσιο ασκεί άμεσα ή έμμεσα αποφασιστική επιρροή, η ανακοίνωση αυτή πάσχει νομικά, ενώ διακρίνεται από την ασάφειά της.
Πράγματι, η προσθήκη που υπάρχει στο άρθρο 103 του Συντάγματος και καθορίζει τους τομείς ελέγχου της ανεξάρτητης αρχής δεν διατυπώνει την έκτασή της. Ο νόμος 1892/90 επισημαίνει ότι δεν ευρύτερος ούτε στενός δημόσιος τομέας κι επομένως εξαιρούνται του ισχύοντος συστήματος προσλήψεων ο ΟΠΑΠ, ο ΕΟΤ, η ΕΚΟ, η ΔΕΠΑ, τα περισσότερα Νομικά Πρόσωπα που διαχειρίζονται την πανεπιστημιακή περιουσία κ.ά.
Με βάση την κοινή λογική έπρεπε (η κυβέρνηση) αν ήθελε πραγματικά να ψηφίσει ένα νόμο που θα προσδιόριζε με σαφήνεια ποιες υπηρεσίες ή επιχειρήσεις εντάσσονται στις διατάξεις του νόμου Πεπονή και ποιες όχι.
Ενα άλλο «μελανό» σημείο του νόμου είναι η δραστική μείωση των μονάδων ανεργίας γεγονός που ισοδυναμεί με ισόβιο αποκλεισμό από το Δημόσιο όσων βρίσκονται χρόνια εκτός αγοράς εργασίας και επιπλέον δεν διαθέτουν προσόντα όπως οι σπουδές, τα μεταπτυχιακά, η γνώση ξένης γλώσσας κ.λπ.
Πράγματι από τις 1.000 μονάδες που έπαιρνε κάποιος άνεργος και διεκδικούσε με αξιώσεις τη σύναψη σχέσης εργασίας ορισμένου χρόνου, τώρα μετά βίας, θα του δοθούν 200.
Σε απλά ελληνικά, του στερούν κάθε ευκαιρία να έχει έστω και για μερικούς μήνες (ένα οκτάμηνο) απασχόληση, εξωθώντας του στο περιθώριο και τη μαύρη εργασία, καθώς στον ιδιωτικό τομέα ούτε συζήτηση πλέον δεν γίνεται για το μισθό που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις, ενώ η ασφάλιση θεωρείται όνειρο φθινοπωρινής νυκτός!